LIRYKA
liryka bezpośrednia
zaimi “ja”, “mój”
czasowniki w 1 os.
liryka pośrednia
podmiot nie ujawnia się poprzez bezpośrednie wyznanie
liryka osobista
wyjawia uczucia
jest bardzo emocjonalna
liryka nieosobista/podmiotu zbiorowego
czasowniki w 1 os. l mn.
najczęściej w poezji politycznej, manifestach, etc.
liryka wyznania (monolog liryczny)
wiersz o charakterze bezpośredniego wyznania
skoncentrowane na “ja”
liryka maski i roli
podmiot jest jakaś postacią i naśladuje jej wypowiedź i przemyślenia
podmiot jest jakąś postacią, ale jej przemyślenia są jego przemyślenianmi
liryka zwrotu do adresta
utwór skierowany do “ty” lirycznego
liryka opisowa
podmiot jest obserwatorem
lityka narracyjna
podmiot opowiada o jakimś zdarzeniu
często jest czas przeszły
np. opowiadanie
liryka sytuacyjna
przypomina małe scenki dramatyczne
dialogi
podmiot liryczny
fikcyjna osoba
skonstruowana przez autora
wypowiada swoje przeżycia, doznania, refleksje, poglądy
cel tekstu
bawić
opisywać
wzbudzać emocje
opowiadać historię
prowokować
pocieszać
informować
z okazji święta
itp., itd.
ton wierszu
zabawowy
spokojny
poważny
intymny
niebiański
niefrasobliwy (bagatelizujący kłopoty)
religyjny
wartościujący
osobisty
uroczysty
tęskny
pełny zadumy
mroczny
ostry
melancholijny
kpiący
filozoficzny
dramatyczny
frywolny
bezoosobowy
sarkastyczny
ironiczny
grozy
EPIKA
narrator
skonstruowana przez autora fikcyjna osoba
typy narratorów
konkretny - jeśli jest prawdziwą postacią literacką
abstrakcyjny - całkowicie uktyty za śiwatem przedstawiony
auktorialny - nie należy do świata przedstawiony, narzuca swój system wartości, ingeruje
narracja personalna
pokazuje świat przedstawiony tak, jak on go widzi
narracja pierwszoosobowa
narrator jest konkretny
jest subiektywny
sposoby wypowiadania się w narracji
mowa niezależna (przytaczanie cudzych słów jako cytat)
mowa zależna (np. powiedział, że…)
mowa pozornie zależna (???)
ŚRODKI STYLISTYCZNE
absurd
nielogiczna wypowiedź
akcja
działania boahterów prowadzące do określonego celu
alegoria
jednoznaczna, np. gołąb biały jako alegoria pokoju
aiteracja
jednakowe głoski (sz, cz, dż, itd.) koło siebie
np. deszczownica … szum … szachownica …
aluzja literacka
świadome nawiązanie do innego dzieła literackiego
anachronizm
nie działające wg. historii (rycerz + zegarek)
anafora
powtórzenia na początku wersów lub segmentów
anakolut
nielogiczna wypowiedź, np. na przykłąd podam przykład …
animizacja
nadanie przedmiotom cech istot żywych
antropomorfizacja
usosobienie
antyteza
zestawienie dwóch opozycyjnych znaczeniowo segmentów wypowiedzi
apostrofa
zwrot do bóstwa, osoby, np. “Litwo, …”
antyutopia
kontrast utopii, nikt tam nie chce być
archetyp
wzorzec dla wszystkich, np. matka jako wzorzec
dominanta kompozycyjna
element nadrzędny element świata przedstawionego (są też inne wątki)
elipsa
pominięcie w zdaniu lub wyrażeniu jego składnika
epifania
objawienie (w religii)
eufemizm
np. zamiast “pani dziecko jest głupie” to “pani dziecko jets do tyłu z materiałem”
fabuła
układ zdarzeń, wątków, motywów (związek przyczynowo - skutkowy)
gra słów
wykorzystanie brzmieniowego podobieństwa między słowami do uwydatnienia ich znaczeniowej wartości lub wielowarstwowości w celu analogii lub kontrastu
gradacjia
np. dobry, lepszy, najlepszy
groteska
np. tragiczne wydarzenia opisane z lekkim “żartem”, dziwne, absurdalne (karykatura)
hiperbola
wyolbrzymienie
homofony
wyrazy jednakowo brzmiące, np. morze - może
homonimy
wyrazy o jednakowym brzmieniu,a ale innym znaczeniu, np. róza (kwiat) i róza (choroba)
intrumentacja głoskowa
jeśli “sz” kojarzy się z deszczem to używamy dużo “sz” w słowach
intertekstualność
strefa powiązań i odniesień między tekstami
introspekcja
samoobserwacja
inwersja
zmiana szyku wyrazów w zdaniu
inwersja czasowa fabuły
niechronologiczne ułożenie wydarzeń
inwokacja
zwrot do bóstw, na początku dzieła epickiego
ironia
dystans wobec znaczeń własnej mowy
kalambur
odmiana gry słów uwytdatniająca dwuznaczność słów
katecheza
BULLLSHIIT
nadanie z dupy znaczenia, np. stół jako cierpienie
koncept
podporządkowanie sanemu pomysłowi, np. Taco “Oświecenie”
kreacjonizm
świat przedstawiony nie jest odbiciem świata rzeczywistego
leitmotiv (czyt. light motive)
motyw przewodni, uboczny w stosunku do głównego tematu, np. wątek transportu/pociągu w Orient Expressie
litota
np. chudy - niegruby, głośny - niecichy
metafora
zamierzona przemiana znaczeń
metonima
np. “czytam Słowackiego” zamiast “czytam utwory Słowackiego”
oksymoron
zestawienie dwóch słów o opozycyjnym znaczeniu, np. wymowna cisza
onomatopeja
dżwięku naśladowcze
paradoks
efektowne i zaskakujące swoją treścią sformułowanie, np. “mowa służy so ukrywania myśli”
paralelizm
tożsamość lub podobieństwo treściowe, kompozycyjne, skłądniowe części utworu
(nie musi to być dokładnie to smao zdanie/słowo, ale bardzo podobne)
parodia
naśladujące czyjść styl w celu ośmieszenia (śmianie się z twórcy)
pastisz
podrabiania stylu (“pomidorowa”)
peryfraza
zastosowanie omówienia, np. szkoła - przybvytek wiedzy (bardzo uogólnienie)
pleonazm
np. fantastyczna fikcja (błąd)
polisyndeton
powtórzenie spójnika (np. “i”)
porównanie
zestawieniea, aby pokazać podobieństwa i różnice między dwoma lub więcej elementami, zjawiskami, ideami lub sytuacjami
porte-parole
bohater, którego myśli są myślami autora
prasens historicium
czas teraźniejszy użyty do opisania wydarzeń z przeszłości
przerzutnia
polega na przesunięciu wyrazu lub grupy wyrazów na inne miejsce w zdaniu w celu nadania mu większego efektu lub uwagi
pytanie retoryczne
np. “być czy nie być? oto jest pytanie”
retardacja
celowe poóźnianie zdarzenia, np. “Deadpool”
rymy
męskie - jednosylabowe
żeńskie - dwusylabowe
śćisłe
parzyste
krzyżowe
stopa
akcenty
strumień śiwadomości
odmiana monologu wewnętrznego
stylizacja
biblijna
archaiczna
gwarowa
rodowiskowa
kolokwizacja
symbol
znaczenie zaley od tekstu, np. biay jako śmierci vs biały jako czystość
synekdocha
zamiany ilościowe (liście - liść)
topos
odwieczny motyw (np. raj - piekło)
trawestacja
motywy, tematy, itd., ale zmieniony styl (np. złe przetłumaczenie)
wiersz biały
bezrymowy, ale posiadający regularną budowę
wiersz wolny
w opozycji do klasycznych reguł tworzenia poezji (nie podlega żadnym zasadom)
DRAMAT
składniki dramatu
konflikt
realizm
fabuła
struktura
język dramatu
dialogi
bohaterowie
akcja
metafory
ironia
kontekst
konflikt
centralny punkt utworu
przyciąga uwagę publiczności
realizm
zazwyczaj połączony ze światem fantastycznym lub kompletnie daleki od świata realnego
fabuła
zainteresowanie publiczności
zwroty akcji
płynne przenoszenie akcji
struktura
ekspozycyjna (otwarcie)
zawiązanie akcji
rozwinięcie
punkt kulminacyjny
perypetia
rozwiązanie akcji
język dramatu
zależy od pożądanych efektów
podstawowy element do dialog
monolog pozwala wyrazić uczucia bohatera
mówienie “na stronie” jest skierowane do publiczności
kategoria podziału dialogu
dialog publiczny (dostępny dla każdego słuchacza)
dialog prywatny (celowo utajniony)
dialog formalny
dialog nieformalny
dialog zdystansowany (np. w sprawie pracy)
dialog niezdystansowany
dialog bezpośredni
dialog pośredni (osoby nie widzą się, np. rozmowa telefoniczna)
dialog emocjonalny
dialog informacyjny
dialog dwustronny
dialog jednostronny (np. “czyż nie?” “prawda?”, itd.)
dialog naukowy
dialog potoczny
dialog perswazyjny
dialog nieperswazyjny
dialog ironiczny
dialog nieironiczny
typy dialogów
dialog dyskusyjny
dialog sytuacji
dialog konwersacyjny
dialog pozorny
bohaterowie
muszą być interesujący i przekonujący
wprowadzenie w akcje
poprzez monolog lub dialog
konflikt musi być szybko pokazany, aby publiczność była zainteresowana
ironia
ironia tragiczna - wynika z przeciwieństwa między świadomością bohatera a rzeczywistą sytuacją
ironia werbalna - bohater mówi, nie to co myśli
kontekst
czas historyczny, w którym powstała sztuka (typ społeczeństwa, uwarunkowanie kulturowe, itp.)
KONWENCJE LITERACKIE (def)
utrwalony zespół norm, które określają sposób powiązania elementów utowru; jej znajomość to warunek porozumienia między nadawcą, a odbiorcą danego tekstu